نواک سایت تخصصی حوزه برودکست
در انتهای بخش دوم مقاله زاویه نـور در خصوص نورپردازی سه‌نقطه‌ای بحث شد (شکل ۱).
ساختاری که تنوع‌های جذاب و دلخواه در نورپردازی را موجب می‌شود. در این مقاله و مقاله آتی در خصوص ساختارهای متنوعی که از دلِ این چیدمان اساسی به‌دست می‌آید، بحث خواهیم کرد.
شکل ۱) زوایایِ اصلی نورپردازی
شکل (۲) نیز نمونه ای از نورپردازی سه نقطه‌ای است.
نور اصلی در مرکز، حذف شده است و به‌جای آن دو نور اصلی با زاویه ۴۵ درجه نسبت به اجراء کننده قرار داده شده است. بعضی از کتب یکی از نورهای شکل (۲) را اصلی و کلیدی و دیگری را پُـرکننده در نظر می‌گیرند. یک ست نوری هم دقیقا در پشت اجرا کننده ( نور پس‌زمینه یا پشتی) قرار داده می شود. یک تنوع نورپردازی که از ساختار اصلی نور سه نقطه ای ( شکل ۱) به‌دست می آید.
شکل (۲)
ساختار کلاسیک ( نور اصلی در مرکز و روبروی بازیگر):
در ساختار تعریفی کلاسیک نورپردازی، نوری مستقیم از روبرو و از پشت به سمتِ اجرا کننده پرتاب ( تنظیم) می شود ( شکل ۳).
بیل کلاگز، طراح نور تلویزیون که برنده هفت جایزه اِمی شده است، براساسِ شاخص‌های مختلف مانند ویژگی‌های چهره بازیگر یا قد ایشان، نوری را با مرکزیت بازیگر یا بالای دوربین اصلی، ۱۵ تا ۲۸ درجه بالای سر بازیگر توصیه می‌کند. برای اکثر برنامه‌های سرگرمی تلویزیونی زنده، ۲۲ تا ۲۶ درجه ایده آل است. سایه‌ها ممکن است روی دیواره یا نزدیکِ صحنه‌آرایی پس‌زمینه (background scenery) بیافتند.
شکل ۳) نورپردازی کلاسیک که در آن، نور اصلی از وسط و به صورت مستقیم و نور پس‌زمینه نیز دقیقا در همان راستا از پشت سوژه تنظیم می‌شود. خبری از نور پرکننده نیست.
در شکل ۴ نمونه ای از این نورپردازی را می‌بینید.
در نورپردازی کلاسیک از جلو، همان‌طور که در شکل ۴ مشاهده می‌کنید سایه‌ای سخت و تیز زیر چانه بازیگر ایجاد می‌شود.
در شکل ۴ نمونه ای از این نورپردازی را می‌بینید. در نورپردازی کلاسیک از جلو، همان‌طور که در شکل ۴ مشاهده می‌کنید سایه‌ای سخت و تیز زیر چانه بازیگر ایجاد می‌شود.
شکل ۴
ساختار خارج از مرکز ( نور اصلی در (؟) نصب نمی شود):
یک یا دو نور ثابت به عنوان نورهای اصلی، نورهای پُرکننده یا اصلی + پرکننده از راست یا چپ بازیگر استفاده می‌شود. ارتفاع معمولاً نزدیک به ارتفاع ساختار کلاسیک ( ۱۵ تا ۲۸ درجه) است، اما به محدوده‌یِ زاویه کمتر متمایل‌تر است. در این ساختار چین و چروک‌ها بهتر پـر می‌شوند. دو سایه ایجاد می‌شود یا سـه سایه، اگر این نورها به‌عنوانِ نورهای پرکننده همراه با یک نور اصلی در مرکز استفاده شوند. سایه‌ها ممکن است نزدیک به صحنه آرایی پس‌زمینه بیافتند. در شکل ۵ نمونه‌ای از این نورپردازی دیده می‌شود. گاهی نور پر کننده در طرف مقابل در این ساختار استفاده می کنند تا هر دو چشم دیده شود.
شکل ۵
نور جانبی ( نور از کناره):
نور مستقیم از کناره (Direct side) گاهی اوقات به‌عنوان نور متقاطع (cross) نیز شناخته می‌شود.
به طور کلی تعریفِ نور اصلی را برآورده نـمی‌کند، اما اغلب به‌عنوان نور اصلی برای بازیگر در شرایط خاص استفاده می‌شود.
یک نور ثابت یا نوری ثابت از یک طرف به عنوان نورهای اصلی، نورهای پُـرکننده یا اصلی+ پرکننده مورد استفاده قرار می‌گیرد که با موقعیت قرارگیری اجراکننده در بالای صحنه/ پایین صحنه تنظیم و تراز می‌شود.
شکل ۶ طراحی نور از کنار را نشان می دهد. چشم دورتـر نـوری دریافت نـمی‌کند.
شکل ۶
نور پشتی (Backlight):
نورپشتی، از پشت بازیگر ساختاری سه بعدی ایجاد می‌کند و موجب جدایی سوژه (subject) از پس‌زمینه می‌شود.
نور پشتی یا نور مستقیم از پشت (Direct backlight)؛ نوری است که از وسط- پشت به سمت بازیگر یا اجراءکننده پرتاب می‌شود. ارتفاع این نور تقریباً ۳۵ تا ۵۵ درجه بالای سر اجراءکننده (talent) قرار داده می‌شود؛ البته با توجه و بررسی عوامل مختلف در صحنه. شکل ۷ نمونه ای از این طراحی و نورپردازی را نشان می‌دهد. جداسازی سوژه از پس‌زمینه اهمیت زیادی دارد، زیرا احساس سه بعدی بودن سوژه را در تماشاگر و یا مخاطب رسانه‌ای ایجاد می‌کند. در این نوع طراحی، نور پشتی دقیقاً از وسط-پشت برای بازیگر باید تنظیم شود.
شکل ۷
شکل ۸ طراحی و قرارگیری و اجرای نور پشتیِ مستقیم (Direct backlight)
در کنسرتِ برووس اسپرینگستن _ خواننده مشهور آمریکایی_ را نشان می دهد.
این طراحی توسط جف راویتز انجام شده بود. عکس توسط راب دِ مارتین گرفته شده است. اثر این نور پشتی در دوربین‌های ضبط/ پخش تلویزیونی نیز باید بررسی گردد. افکتی زیبا برای تماشاگران حاضر در سالن که ممکن است برای تیم تنظیم تصویر در واحد سیار تلویزیونی گرفتاری‌هایی به‌وجود آورد. تعامل تیم‌های فنی و تولیدی در این موارد بسیار اهمیت دارد.
شکل ۸
نور پشتی خارج از مرکز (Off-Center Backlight):
به این نوع طراحی و چیدمان گاهی اوقات نورپشتی متقاطع (cross backlight) و یـا kicker نیز می‌گویند.
نور kicker ، نوری تاکیدی است که برای برجسته کردنِ لبه‌های سوژه استفاده می‌شود. مثلاً نورِ مـو، نوعی نورپردازیِ kicker است که از پشت – کناره به سمت موهای سوژه نـشـانه می‌رود تا نوری غیر از نور جلو را به آن قسمت از سوژه اضافه کند و لبه‌های برجسته ایجاد کند.
یک یا دو ست نور ثابت از سمت چپ یا راست بازیگر یا هر دو طرف به سمت بازیگر/ اجراءکننده پرتاب می‌شود.
شکل ۹ ترکیبی از سه طراحی و چیدمان بر پایه نور پشتیِ خارج از محور مرکزی است. نور پشتی متقاطع و خارج از مرکز یا Kicker که از اطراف به سمتِ صورت سوژه تنظیم می‌شود.
تصویر بالا از شکل ۹: فقط نور Kicker : جداسازی و برجستگی موهای سمت راست بازیگر
تصویر سمت چپ: به نور Kicker، نوری از روبروی امّـا خارج از محور وسط و برای پُـر کردن اضافه شده است.
تصویر سمت راست: نور Kicker به اضافه نور پرکننده‌یِ از سمت راست دوربین طراحی و اجرا شده است.
این سه ترکیب و ترکیب‌های بیشتر، همگی از دلِ چیدمان اصلی با سه نور اصلی، پرکننده و نور پشتی به‌دست می‌آید. شکل ۹
همان طور که در ابتدای این سلسله مقالات بحث شد پایه اصلی نورپردازی همان نورپردازی پایه با سه نور اصلی، پرکننده و پشتی است.
توجه به این نکته ضروری است که اگر نور یا ست‌های نوری در راستای محوری قرارگیرند که دو گوش را به هم وصل می‌کنند، جز نورهای اصلی یا پر کننده بر اساس چیدمان و طراحی محسوب می‌شوند. نور یا نورهایی که پشت این خط قرار می‌گیرند ( مانند نور Kicker )، جز نورهای پشتی یا پشتیِ متقاطع محسوب می‌شوند که برای جداسازی و برجسته سازی بخشی از اجزای صورت یا بدن بازیگر یا اجرا کننده مورد استفاده قرار می‌گیرند.
در شماره آتی نمونه‌هایی از این ترکیب‌ها در کنسرت‌های زنده تلویزیونی و … ارائه خواهد شد.
صفحه ۳ نشریه تخصصی بسامد شماره ۱۲۷
I was very pleased to uncover this web site. I want to to thank you for your time due to this fantastic read!! I definitely appreciated every bit of it and I have you bookmarked to look at new things on your website.
Very useful information thanks