میراث صـدای استـریـو در صنعت برودکست (بخش سوم)

نوشته های مشابه

اعوجاج در میکروفن ها

آبان ۴, ۱۴۰۰

دیش صدابرداری(Parabolic Reflector)

مهر ۲, ۱۴۰۰

تولید و توزیع صدا در المپیک ۲۰۲۱ توکیو

مرداد ۱, ۱۴۰۰

نویسنده: احمدرضا مرادی

    یکی از عواملی که سبب حمایت از صدای استریو در تلویزیون شد، استقبال کاربران و طرفداران سیستم‌ها و تجهیزات استریو      Hi–Fi  بود. پذیرش و استقبال و به تبع آن استفاده از اسپیکرها و تجهیزات استریویِ خانگی مثل ریکوردرهای real-to-real ، باعث شد تا در دهه ۶۰ میلادی تولیدات و ضبط استریو رونق پیدا کند. به نظر می‌رسید پروژه صدای استریو و گذر از صدای تک کاناله به چند کاناله، مقوله‌ای ساده و شناخته شده است در حالی‌که هرگز چنین نـبود و یکی از مسائل یا حتی مصایب تیم‌های تولید، فنی و تهیه و هم‌چنین برودکسترها حرکت از صدای مونوی تک کانال یا دو کانال به صدای استریویِ مناسب و واقعی بـود. در ایالات متحده پخش رادیو FM  سبب شناخته‌تر شدن و عمومی‌سازی صدای استریو شد. در اواخر دهه ۵۰ میلادی، گروهی از شرکت‌ها استانداردی برای رادیو FM  به کمیته ارتباطات فدرال(FCC)  ارائـه کردند که می‌توانست این فن‌آوری را از حالت صدای تک کاناله به حالت استریو (یا حداقل دو کانال مونو برای برنامه‌هایی که امکان پخشِ استریو برای آن‌ها در آن زمان فراهم نـبود) تغییر دهد. در آوریل سال ۱۹۶۱ کمیته ارتباطات فدرال، سیستمی را پیاده‌سازی  کرد که توسط شرکت‌های General Electric  و Zenith  مطرح شده بود. در این ساختار و سیستم، از یک سری از استانداردهای بین‌المللی که کمک می‌کنند تا سیستم FM  استریو با سرعت بیشتری جا بیفتد، صحبت می‌‌شد. در سال ۱۹۶۲ مقاله‌ای منتشر شد که در آن این‌طور ادعا شده بود که مخاطبان و شنوندگان به سرعت  با رسانه‌هایی که از صدای استریو استفاده می‌کنند ارتباط بر قرار کرده و مجذوب آن‌ها شده‌اند؛ چون که آن‌ها حس احاطه شدن در صدای استریو و فراگیر برای شنیدنِ موسیقی، آمبیانس و افکت را دوست دارند. بین دهه‌های ۶۰ و۷۰ میلادی طرفداران سیستم‌های Hi–Fi  این امکان را داشتند که رادیو FM  را به‌صورت استریو دریافت کنند در حالی که تعدادی از ایستگاه‌های تلویزیونی هنوز این امکان را نـداشتند. تلویزیون به عنوان یک رسانه با صدای تک کاناله کار خود را تا دهه ۸۰ میلادی ادامه داد. تنها شانس تجربه صدای استریو در تلویزیون، تولیدات Welk و Disney  در دهه ۵۰ میلادی بود. در این گونه موارد، یک ایستگاه رادیویی FM  همزمان با پخش برنامه تلویزیونی صدای استریو برنامه را پخش کند. از آن جایی که ماهواره‌ها بطور معمول برای پخش رادیویی استفاده ‌می‌شدند، سینک کردن نوار‌های real-to-real  معضلی برای پخش زنده محسوب می‌شد. با این‌حال، پخش همزمان رادیویی و تلویزیونی -جدا از دشواری‌ها و مشکلات فنی—تمایل و تقاضای رو به رشدی را در میان تولید کنندگان و مخاطبان برای تجربه تلویزیون استریو نشان ‌داد.

معرفی صدای چند کاناله در تلویزیون

در طی دهه ۷۰ میلادی، فیلم‌ها با رشد فزاینده‌ای با صدای استریو تولید شدند که سطح توقع مخاطبان را نسبت به کیفیت بهتر صدا بالا برد. انتشار فیلم ” اکنون آخر الزمان”(Apocalypse Now )  در سال ۱۹۷۹، با ساختارِ صدایِ Surround  نقطه آغازینِ صدایِ سراند ( فراگیر) با چیدمانِ ۵/۱ بود؛  به این صورت که دارای کانال میانی، کانال‌های چپ و راست اصلی، کانال‌های فراگیر (surround)  چپ و راست و کانال افکت‌ها که به طور معمول  به یک Sub Woofer متصل است، بود. کم کم فیلم‌های نوین با صدای استریو و یا میکس‌های چند کاناله به شبکه‌های تلویزیونی برای پخش فروخته شدند. زمانی که چنین فیلم‌هایی تاریخ پخش‌شان مشخص و اعلام شد، مخاطبان انتظار داشتند که با گیرنده‌های تلویزیونی خود بتوانند صدای استریو را تجربه کنند. حتی زمانی که فیلم ” جنگ ستارگان“        (Star Wars )  برای اولین بار در دهه ۸۰ از تلویزیون پخش شد، پخش همزمان رادیویی و تلویزیونی تنها راهی بود که می‌توانست این فیلم را با صدای استریو ارائه کند پس به بینندگان اعلام ‌شد که از طریق یکی از ایستگاه‌های رادیویی ‌می‌توانند صدای استریو را دریافت کنند.

صنعت تجهیزات خانگی از افزایش آگاهی عموم در مورد صدای استریو و صدای چند کاناله بهره ‌می‌بُرد که به عنوان مثال عناوینی مانند”سازگار با صدای استریو (stereocompatible)“ بر روی این دستگاه‌ها و تجهیزات نمایان شد. امید و آرزو‌ها در مورد تجربه سینمای خانگی بدین ترتیب توسط صنعت تجهیزات خانگی بواسطه تولید تجهیزات ویدئویی صدامحور محقق شد. با این که تلویزیون و رادیو AM با صدای تک کاناله به کار خود ادامه ‌می‌دادند، مخاطبان و عموم مردم نسبت به VCR‌ها و تلویزیون کابلی به سرعت تمایل  نشان‌دادند به طوری که تا اواسط دهه ۸۰ میلادی تقریبا ۴۰ درصد از شهروندان آمریکایی به تلویزیون کابلی دسترسی داشتند و بیش از ۵۰ درصد آنان صاحب VCR ها بودند. تا اواخر دهه ۸۰ ، مخاطبان تلویزیون کابلی در جامعه آمریکا به بیش از ۵۰ درصد و مخاطبان VCR ها به بالای ۶۰ درصد افزایش یافتند. با وجود چنین استقبالی، سیستم تلویزیونی با همان استاندارد صدای mono  به کار خود ادامه ‌می‌داد. همان طور که Stan Prentiss  در اواسط دهه ۸۰ پیش بینی کرده بود، بسیاری از سیستم‌های کابلی از صدای استریو پشتیبانی نـخواهند کرد یا مخاطبان در دریافت صدای استریو با مشکل روبرو ‌خواهند شد. در عوض کاربران مجبور بودند که برای دریافت برنامه‌ها با صدای استریو ، حق اشتراک پرداخت کنند و یا در مواردی با رادیو و یا گیرنده‌ای جدا از تلویزیو ، صدای استریو را دریافت کنند.

ادامه این مطلب را در شماره بعد بخوانید.